تفاوت اساسی بین یک موتور دیزل و یک موتور بنزینی این است که در یک موتور دیزل، سوخت از طریق نازل های انژکتور سوخت به داخل محفظه های احتراق پاشیده می شود، درست زمانی که هوا در هر محفظه تحت چنان فشار زیادی قرار می گیرد که آنقدر داغ است که مشتعل می شود. سوخت خود به خود
در زیر یک نمای گام به گام از آنچه که هنگام راه‌اندازی خودروی دیزلی اتفاق می‌افتد، آورده شده است.
1. شما کلید را در احتراق می چرخانید.
سپس منتظر می‌مانید تا موتور گرمای کافی را در سیلندرها برای راه‌اندازی رضایت‌بخش ایجاد کند.(بیشتر وسایل نقلیه دارای نور کمی هستند که می گوید "صبر کنید"، اما صدای خفن کامپیوتری ممکن است همین کار را در برخی از وسایل نقلیه انجام دهد.) چرخاندن کلید فرآیندی را آغاز می کند که در آن سوخت تحت فشار بالایی به سیلندرها تزریق می شود که باعث گرم شدن سیلندرها می شود. هوا در سیلندرها به تنهاییزمان لازم برای گرم کردن وسایل به طور چشمگیری کاهش یافته است - احتمالاً در هوای معتدل بیش از 1.5 ثانیه نیست.
سوخت دیزل نسبت به بنزین فرار کمتری دارد و در صورت گرم شدن محفظه احتراق آسان تر است، بنابراین سازندگان در ابتدا شمع های تابش کوچکی را نصب می کردند که از باتری کار می کرد تا هوای سیلندرها را در ابتدای راه اندازی موتور از قبل گرم کند.تکنیک‌های مدیریت سوخت بهتر و فشارهای پاشش بالاتر اکنون گرمای کافی برای خاموش کردن سوخت بدون شمع‌های برق ایجاد می‌کنند، اما شمع‌ها همچنان برای کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای در آنجا هستند: گرمای اضافی که ارائه می‌کنند به سوختن سوخت مؤثرتر کمک می‌کند.برخی از خودروها هنوز این اتاقک ها را دارند، برخی دیگر ندارند، اما نتایج همچنان یکسان است.
2. چراغ "شروع" روشن می شود.
وقتی آن را می بینید، روی پدال گاز می روید و کلید استارت را روی «شروع» می چرخانید.
3. پمپ های سوخت سوخت را از مخزن سوخت به موتور می رسانند.
در مسیر خود، سوخت از چند فیلتر سوخت عبور می کند که قبل از رسیدن به نازل های انژکتور سوخت، آن را تمیز می کند.نگهداری صحیح فیلتر مخصوصاً در دیزل ها اهمیت دارد زیرا آلودگی سوخت می تواند سوراخ های ریز نازل انژکتور را مسدود کند.

4. پمپ تزریق سوخت، سوخت را به یک لوله تحویل فشار می دهد.
این لوله تحویل ریل نامیده می شود و آن را تحت فشار ثابت 23500 پوند بر اینچ مربع (psi) یا حتی بالاتر نگه می دارد در حالی که سوخت را در زمان مناسب به هر سیلندر می رساند.(فشار پاشش سوخت بنزین ممکن است فقط 10 تا 50 psi باشد!) انژکتورهای سوخت، سوخت را به عنوان یک اسپری خوب از طریق نازل های کنترل شده توسط واحد کنترل موتور موتور (ECU)، که فشار را تعیین می کند، وارد محفظه های احتراق سیلندرها می کند. اسپری سوخت، مدت زمان ماندگاری آن و سایر عملکردها.
سایر سیستم‌های سوخت دیزل از هیدرولیک، ویفرهای کریستالی و روش‌های دیگر برای کنترل تزریق سوخت استفاده می‌کنند، و روش‌های بیشتری برای تولید موتورهای دیزلی که حتی قوی‌تر و پاسخ‌دهنده‌تر هستند، در حال توسعه هستند.
5. سوخت، هوا و "آتش" در سیلندرها به هم می رسند.
در حالی که مراحل قبلی سوخت را به جایی می‌رسانند که باید برود، فرآیند دیگری به طور همزمان اجرا می‌شود تا هوا را به جایی که برای بازی قدرت نهایی و آتشین لازم است برساند.
در دیزل‌های معمولی، هوا از طریق یک پاک‌کننده هوا وارد می‌شود که کاملاً شبیه به وسایل نقلیه گازسوز است.با این حال، توربوشارژرهای مدرن می توانند حجم بیشتری از هوا را به داخل سیلندرها وارد کنند و ممکن است در شرایط بهینه قدرت و مصرف سوخت بیشتری را فراهم کنند.یک توربوشارژر می تواند قدرت خودروهای دیزلی را تا 50 درصد افزایش دهد و در عین حال مصرف سوخت آن را 20 تا 25 درصد کاهش دهد.
6. احتراق از مقدار کمتری از سوختی که تحت فشار در محفظه پیش احتراق قرار می گیرد به سوخت و هوا در خود محفظه احتراق گسترش می یابد.